"წინათ, ქუდზე კაციო, დაიძახებდნენ და მტრის დასახვედრად მთელი საქართველო, ერთი კაცივით, გამოვიდოდა. დღეს, შიშიანობაა თუ სიკეთე, ქუდზე კაციო, აღარავინ დაგიძახებს. თუ გული გერჩის, თავად უნდა მიაგნო საკუთარ მოწოდებას და მიხვდე, შენგან, ერთი მოქალაქისგან, ქვეყანასა თუ ხალხს სად, რა და როდის სჭირდება. ხობის სოფლებში არავის დაუძახია, ქუდზე კაციო. მაგრამ როგორც კი...
დიმო ცხონდია-სამშობლოს მონატრებული ექიმი
ეს მასალა "ხობელებმა" შემთხვევით იპოვა ლევან ღვინჯილიას ბლოგში, სადაც ავტორის ძალიან საინტერესო მასალებს გაეცნობით ზოგადად ხობელებზე. საბჭოთა საკონცენტრაციო ბანაკიდან გაქცეული, დიმიტრი (დიმო) ცხონდია იძულებით ემიგრაციაში ისე გარდაიცვალა, რომ სამშობლოში დაბრუნებაზე, სოფელში პატარა სახლზე და მთის მდინარეში ბანაობაზე ოცნებობდა, მაგრამ რეპრესიების ეშინოდა. რეპრესიების, რომელიც ბევრჯერ გამოიარა. დიმო ცხონდიას შვილიშვილი ლირა არაჩემია...
“ევექსი” ხობელების ჯანმრთელობისთვის
ხობის ჰოსპიტალი “სამედიცინო კორპორაცია ევექსის“ ქსელში შემავალი ჰოსპიტალია, რომელიც ყოველთვიურად ამბულატორიულ-დიაგნოსტიკური სერვისით 1500-1600 -მდე პაციენტს ემსახურება. 75-80 პაციენტს სტაციონარული მკურნალობა უტარდება. ჰოსპიტალი ფუნქციონირებს 24 საათის განმავლობაში და უზრუნველყოფს გადაუდებელ დახმარებას ნებისმიერი სამედიცინო პროფილით, საჭიროების შემთხვევაში კი ახდენს პაციენტის დროულ რეფერალს. ჰოსპიტალში 20000-მდე ბენეფიციარი დარეგისტრირებულია.
“თუნთია”-ისევ პაპანწყვილზე
ამონარიდი მწერალ რობერტ ძერიას წიგნიდან : "იმ საღამოსაც სავსე იყო ზღაპრების გუდა. ბებიაც ისევ კერიის თავში იჯდა.,,იყო და არა იყო რა... იყო ერთი მღვდელი. შვილი იმას არ ჰყავდა და შვილიშვილი. რევმატიზმებისაგან შეჭმული ცოლისანაბარა დარჩენილი, ქელეხებსა და ნათლობაში ატარებდა მთელ დღეებს. რაც ხორაგი იქნებოდა, ყველაფერი სახლში მიჰქონდა. ეს ჩემი კერძიაო, იტყოდა...